Της μαμάς μου η μαμά

Της μαμάς μου η μαμά

“Της μαμάς μου η μαμά”, ένα κείμενο για το πιο πολύτιμο πρόσωπο της μέχρι τώρα ζωής μου. Ένα κείμενο για τον πιο πολύτιμο άνθρωπο στις αναμνήσεις και στις ζωές πολλών από εμάς. Τη γιαγιά!

Η λαϊκή σοφία “του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου” είναι αποδεκτή ως θέσφατο μέσα μας. Τι γίνεται με το αντίστροφο? Της μαμάς μου η μαμά είναι δυο φορές μαμά μου?

Για μένα είναι. Ήταν. Ο πιο σημαντικός άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή μου. Δε θέλω να μειώσω τους άλλους πάρα πολύ σημαντικούς, αλλά η γιαγιά ήταν άλλο. Πάντα ήταν άλλο.

Της μαμάς μου η μαμά

Δεν είναι μόνο που η γιαγιά σου κάνει όλα τα χατίρια, σε έχει στα όπα όπα, σου φτιάχνει σπανακόπιτες και γιουβαρλάκια που είναι βγαλμένα από επεισόδιο του Masterchef. Ούτε που πάντα έχει κρυμμένα σοκολατάκια “ελίτσες” να σε μπουκώσει. Ούτε που σε κάθε επίσκεψη σε γεμίζει στα κρυφά 50άρικα για να “φας μια τυρόπιτα”. – “Δεν κάνει 50 ευρώ η τυρόπιτα γιαγιά”. Ξέρει πολύ καλά πόσο κάνει η τυρόπιτα.

Είναι που από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, όταν πας στο σπίτι της γιαγιάς είστε ΕΣΥ κι ΑΥΤΗ. Και οι ιστορίες. Οι ιστορίες για τη μαμά σου, οι ιστορίες για το πώς γνώρισε τον παππού και αν ήταν έρωτας ή προξενιό. Οι ιστορίες για τον πόλεμο. Οι ιστορίες για την Ά δημοτικού, γιατί μέχρι εκεί κατάφερε να φτάσει. Γιατί μετά έπρεπε να δουλέψει.

Και μετά είναι οι δικές σου ιστορίες. Για το σχολείο, για τους συμμαθητές, για τη μαμά που δε σε αφήνει να πας στο γαμάτο πάρτι που όλοι οι συμμαθητές σου θα πάνε αλλά εσύ όχι γιατί “δεν με νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδιά, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου παιδί” (και μετά απ’ αυτό ως δια μαγείας η μαμά σε αφήνει να πας στο πάρτι γιατί η γιαγιά έβαλε το χεράκι της). Και αργότερα για τους γκόμενους. Η γιαγιά τον χαβά της “πρέπει να βρεις ένα καλό παιδί να σε πάρει”, εσύ “τι λες ρε γιαγιά τι αναχρονιστικά πράγματα είναι αυτά δεν είναι έτσι ο κόσμος τώρα, τώρα πρέπει να βρεις γκόμενους πρώτα και μετά να διαλέξεις”, η γιαγιά “ναι αλλά τι θα πει ο κόσμος όταν γυρνάς με τον έναν και με τον άλλον” για να καταλήγει πάντα η κουβέντα στον φίλο σου τον “Κωστάκη” που είναι πρώτης τάξεως παιδί και να κοιτάξεις να μην τον τυλίξει καμιά άλλη. -Τον Κωστάκη παρεπιπτόντως τον πάντρεψα εγώ (δεν το χώνεψε ποτέ)-

Κι άλλες ιστορίες πολλές. Αλλά σημασία δεν έχουν ούτε οι ιστορίες. Σημασία έχει που είστε ΕΣΥ κι ΑΥΤΗ. Που σε κοιτάει λες και είσαι όλος της ο κόσμος, που ξέρεις πως ό,τι και να γίνει αυτή θα είναι εκεί. Πάντα. Ό,τι και να γίνει. Όσες ζημιές κι αν κάνεις, όσες γλάστρες κι αν σπάσεις, όσο κι αν επιμένεις να μην τρως τα φασολάκια, ακόμα κι αν δεν παντρευτείς ποτέ τον Κωστάκη. Αυτή θα είναι εκεί και εσύ θα είσαι τα πάντα γι’ αυτήν.

Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη ζωή σου που θα σε κάνουν να νιώσεις “μοναδική”. Αν είσαι τυχερή, εκτός από τους γονείς σου (που υποθέτουμε ότι σε κάνουν να νιώθεις μοναδική), άντε να είναι κι άλλος ένας ή δύο. Η γιαγιά σου είναι ο ένας.

Η γιαγιά μου έφτασε τα 106 παρά λίγους μήνες…Και την είχα ανάγκη μέχρι την τελευταία μέρα. Και με έκανε να νιώθω μοναδική μέχρι την τελευταία μέρα. Ακόμα κι όταν δε μιλούσε. Και απλά μου κράταγε το χέρι τρέμοντας από το πάρκινσον. Είμασταν ΕΓΩ κι ΑΥΤΗ.

Οπότε ναι! Της μαμάς μου η μαμά είναι δυο φορές μαμά μου.

You may also like

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *