ου ίσως ακούγεται περισσότερο από το στόμα νέων και όχι μόνο γονιών είναι ότι το παιδί πρέπει να μάθει να είναι ανεξάρτητο. Αυτή είναι και η αγωνία πολλών με λίγο μεγαλύτερα παιδιά “πότε θα γίνει ανεξάρτητο” ή ο λόγος περηφάνιας κάποιων άλλων “από μωρό ήταν ανεξάρτητο!”. Το εντυπωσιακό είναι ότι συχνότερα θα ακούσεις συζητήσεις για το αν κάποιο παιδί είναι ή πώς θα γίνει ανεξάρτητο παρά για το αν είναι ή πώς θα γίνει ευτυχισμένο.
Πριν καιρό, είχα ακούσει έναν πολύ γνωστό ψυχοθεραπευτή, ο οποίος δούλευε κυρίως με εφήβους, που τώρα μου διαφεύγει το όνομα του, να συστήνει στους γονείς, πριν τον επισκεφτούν να έχουν βάλει στη ρουτίνα της εβδομάδας μια έξοδο για χυμό ή σοκολάτα με το έφηβο παιδί τους. Αν δε βελτιωνόταν, αυτό που τους απασχολούσε, τότε μόνο έλεγε να το συμβουλευτούν.
Παραφράζοντας αυτό, λοιπόν, λέω σε γονείς με περισσότερα από ένα παιδιά, αν κάτι τους δυσκολεύει, πριν απευθυνθούν σε μένα, ας δοκιμάσουν να έχουν έναν αποκλειστικό χρόνο με το κάθε παιδί μέσα στη βδομάδα.
Γιατί όμως είναι τόσο σημαντικός αυτός ο αποκλειστικός χρόνος;
Η κόρη μου τελευταία παίζει συχνά το παιχνίδι όπου σκαρφαλώνει κάπου και μου ζητάει να τη σώσω. Το βράδυ καμιά φορά ξυπνάει λίγο τρομαγμένη. Πριν το Lock down είχαμε βγει μια βόλτα στη γειτονιά, και καθίσαμε σε ένα παγκάκι έξω από την παιδική χαρά που ήταν κλειστή με ταινίες. Μου είπε “Μαμά να φύγουμε από […]
Το αισθητηριακό παιχνίδι, αποδεδειγμένα πλέον από πολλές έρευνες, δεν είναι απλώς ωφέλιμο για την ανάπτυξη των παιδιών, είναι απαραίτητο! Εάν τα παιδιά αφεθούν ελεύθερα σε ένα περιβάλλον αποδοχής και ασφάλειας, με τα κατάλληλα ερεθίσματα γύρω τους, θα επιδιώξουν να παίξουν με όλες τις αισθήσεις τους, θα θελήσουν να μυρίσουν, να αγγίξουν με τα χέρια, με τα πόδια, με τη μύτη και συχνά με όλο τους το σώμα, να γευτούν και να πειραματιστούν πετώντας, ζουλώντας, ανακατεύοντας, και όχι μόνο!