ου ίσως ακούγεται περισσότερο από το στόμα νέων και όχι μόνο γονιών είναι ότι το παιδί πρέπει να μάθει να είναι ανεξάρτητο. Αυτή είναι και η αγωνία πολλών με λίγο μεγαλύτερα παιδιά “πότε θα γίνει ανεξάρτητο” ή ο λόγος περηφάνιας κάποιων άλλων “από μωρό ήταν ανεξάρτητο!”. Το εντυπωσιακό είναι ότι συχνότερα θα ακούσεις συζητήσεις για το αν κάποιο παιδί είναι ή πώς θα γίνει ανεξάρτητο παρά για το αν είναι ή πώς θα γίνει ευτυχισμένο.
Πριν καιρό, είχα ακούσει έναν πολύ γνωστό ψυχοθεραπευτή, ο οποίος δούλευε κυρίως με εφήβους, που τώρα μου διαφεύγει το όνομα του, να συστήνει στους γονείς, πριν τον επισκεφτούν να έχουν βάλει στη ρουτίνα της εβδομάδας μια έξοδο για χυμό ή σοκολάτα με το έφηβο παιδί τους. Αν δε βελτιωνόταν, αυτό που τους απασχολούσε, τότε μόνο έλεγε να το συμβουλευτούν.
Παραφράζοντας αυτό, λοιπόν, λέω σε γονείς με περισσότερα από ένα παιδιά, αν κάτι τους δυσκολεύει, πριν απευθυνθούν σε μένα, ας δοκιμάσουν να έχουν έναν αποκλειστικό χρόνο με το κάθε παιδί μέσα στη βδομάδα.
Γιατί όμως είναι τόσο σημαντικός αυτός ο αποκλειστικός χρόνος;
Έχω την αίσθηση ότι έχουμε μάθει να ζούμε με κεκτημένη ταχύτητα. Δε δίνουμε τον χρόνο που χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε και να νιώσουμε τι μας συνέβη ώστε να περάσουμε ομαλά στο επόμενο συναίσθημα, στην επόμενη κατάσταση. Στη χαρά, συνήθως, βιαζόμαστε να βρούμε το επόμενο όνειρο, να θέσουμε τον επόμενο στόχο, σαν να μην ξέρουμε πώς […]
Αν βρεθείς κάποια μέρα σε μια παιδική χαρά και έχεις λίγο χρόνο, κάθισε για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι κι απλά παρατήρησε… Δεν έχει σημασία αν έχεις παιδιά ή όχι, γιατί εκεί θα μπορέσεις να διακρίνεις εύκολα τους ανθρώπους που συναντάς γύρω σου και αυτούς που θα συναντήσεις σε μερικά χρόνια. Εύκολα θα το διακρίνεις […]