Εάν όχι όλοι, τότε απλά κοροϊδεύετε τον εαυτό σας, γιατί όλοι μα όλοι περνάμε έστω μια φορά στη ζωή μας κρίση ηλικίας (υπαρξιακή περνάμε έτσι κι αλλιώς ανεξαρτήτως ηλικίας). Εκεί λίγο πριν τα 20, θέλουμε να μεγαλώσουμε, -γιατί όλοι μας βλέπουν νιάνιαρα – και πρέπει να δείξουμε αυτή την ωριμότητα που ξεχειλίζει μέσα μας. Η δεκαετία των 20, είναι η πιο ανήσυχη. Θέλουμε να τα χωρέσουμε όλα. Ταξίδια, έρωτες, εξόδους, εμπειρίες, σπουδές, δουλειά κ.λ.π.. Και εαν δεν τα καταφέρουμε τελικά, γιατί life is a bitch και shit happens, συνηθίζουμε να τα βάζουμε με τον εαυτό μας και να τον κατηγορούμε οτι κάτι δεν κάναμε καλά. Είναι και αυτή η έμφυτη τάση να συγκρίνουμε τις ζωές μας με τις ζωές των άλλων (η φωνή της μαμάς: «το ξέρεις οτι η Μαρία πέρασε ιατρική και είναι αραβωνιασμένη με τον Κωστάκη; Εσύ γιατί παίζεις ακόμα με τις κούκλες σου;).
Τώρα έχουμε τα social media να μας τρίβουν στα μούτρα την υπέροχη, γεμάτη ταξίδια, εμπειρίες και ευτυχισμένες στιγμές των άλλων. Αυτοί γιατί τα κατάφεραν και εγώ όχι; Τελοσπάντων… εγώ έχω χρόνο ακόμα. Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε. Θα δείτε τόση ευτυχία και επιτυχία στη ζωή μου, που δε θα ξέρετε από που σας ήρθε (ούτε εγώ).
Μέχρι που δε σας έδειξα τίποτα και ούτε είδατε και ούτε πάθατε (ούτε εγώ).
Δουλειές δεν κάθισαν και έρωτες δεν ήρθαν. Λεφτά πολλά δεν κέρδισα και τα ταξίδια παρέμειναν όνειρο. Χρόνο έχω για να σας δείξω τι μπορώ να καταφέρω; Όχι, δεν έχω. Γιατί είμαι 30.
Η “κοινωνία” ορίζει πως στα 30 θα πρέπει όχι μόνο να έχεις αποφασίσει τι θες να κάνεις σε αυτή τη ζωή, αλλά να έχεις καταφέρει να τα επιτύχεις κιόλας. Οικογένεια δεν έχεις φτιάξει ακόμα; Πότε θα κάνεις παιδιά; Περνάνε τα χρόνια και πίσω δε γυρνάνε. Κάτι δεν έχεις κάνει καθόλου καλά. Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο όλων; Σου απομένει λίγος χρόνος για να σώσεις ό,τι προλαβαίνεις.
Πήγαινε, λοιπόν, σε μια δουλειά που θα σου φέρει αυτά τα λίγα χρήματα που χρειάζεσαι για να ανταπεξέλθεις στις δύσκολες συνθήκες που ζούμε, βρες εκεί και έναν άντρα να σου κάνει παιδιά και μη ζητάς πολλά. Γιατί είσαι τόσο περίεργη; Γιατί δε συμβιβάζεσαι; Για όλα αυτά που ακούνε τα ταλαίπωρα αυτάκια μας τόσα χρόνια, δε φταίνε αυτοί που μας τα λένε, γιατί και αυτοί οι καημένοι τα ίδια πέρασαν, τα ίδια άκουσαν. Έτσι τους έμαθε η κοινωνία να λένε, αυτοί απλά παίζουν τον ρόλο τους και το διαιωνίζουν.
Αλλά μη σε νοιάζει. Μη σε νοιάζει τίποτα. Χρόνο έχεις. Δεν τελειώνει η ζωή στα 40. Γιατί πάντα το πλάνο που φτιάχνουν οι άλλοι για τη δική σου ζωή σταματάει στη δημιουργία οικογένειας? Μετά δηλαδή τι γίνεται; Τελειώνει η ζωή; Μην πιέζεις τον εαυτό σου όσο προσπαθεί να σε πιέσει η κοινωνία τόσα χρόνια. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από έναν καταπιεσμένο άνθρωπο που τελικά δεν έκανε όσα ήθελε στη ζωή του, για να κάνει αυτά που έπρεπε και ήταν καθήκον του να κάνει σύμφωνα με τη νόρμα.
Όταν εγώ έπαθα την κρίση των 30, ήμουν 27 χρονών. Πάντα μου άρεσε να προτρέχω και να υπερβάλλω. Την περνούσα για τουλάχιστον 4 χρόνια. Έρχονται τα 30 και δεν έχω κάνει τίποτα. Έρχονται τα 30 και όχι οικογένεια δεν έχω κάνει, αλλά ούτε καν αχνοφαίνεται κάπου στον ορίζοντα έρωτας. Είμαι 30 και δουλεύω σε μια δουλειά που δεν ξέρω αν είναι για εμένα. Λεφτά δεν έχω αποταμιεύσει. Δε μένω μόνη μου. Ταξίδια δεν έχω κάνει πολλά. Τίποτα δεν πάει σύμφωνα με το πλάνο. Μα ποιο πλάνο; Για ποιού το πλάνο μιλάω; Το δικό μου; Και αν ναι, ποιο είναι το πλάνο μου;
«μη φοβάσαι τίποτα, δεν υπάρχει καλύτερη δεκαετία στην γυναίκα από αυτήν των 30. Η γυναίκα σε αυτήν την δεκαετία όχι μόνο ξέρει τι θέλει, αλλά το διεκδικεί κιόλας»
Ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει είναι από γυναίκες άνω των 40 ετών «μη φοβάσαι τίποτα, δεν υπάρχει καλύτερη δεκαετία στην γυναίκα από αυτήν των 30. Η γυναίκα σε αυτήν την δεκαετία όχι μόνο ξέρει τι θέλει, αλλά το διεκδικεί κιόλας». Αυτή η ατάκα, όχι μόνο με βοήθησε, αλλά το βλέπω και στην πράξη τώρα.
Είμαι 34 και είπα στον εαυτό μου τέλος σε όλες τις προηγούμενες σκέψεις. Ξέρω τη δύναμή μου πια. Ξέρω ποια είμαι. Και είμαι πολύ κοντά στο «ξέρω τι θέλω» γιατί γνωρίζω σίγουρα από τις εμπειρίες στη ζωή μου τι δεν θέλω. Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε. Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε τόσο αυστηροί με τον εαυτό μας και να τον κατηγορούμε για το παραμικρό λάθος που κάνουμε. Και ναι, ο χρόνος πίσω δε γυρνά! Μπορούμε όμως κορίτσια να κάνουμε ό,τι καλύτερο από εδώ και έπειτα. Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από το να είσαι ήσυχος με τον εαυτό σου και να του λες «έκανα ό, τι καλύτερο μπορούσα και είμαι ικανοποιημένος με αυτό ανεξαρτήτως αποτελέσματος».
Όλες οι δεκαετίες έχουν τη μαγεία τους και τον ρόλο τους. Εμπειρίες, ταξίδια, έρωτες, επιτυχίες και νέα ξεκινήματα μπορείς να έχεις και να κάνεις σε κάθε ηλικία. Το πιο σημαντικό ταξίδι στη ζωή είναι αυτό της αυτοπραγμάτωσης. Το ταξίδι που κάνεις με τον εαυτό σου στην προσπάθειά σου να τον καταλάβεις, να ξεδιπλώσεις τα ταλέντα σου και να εδραιώσεις τα θέλω σου.
Κάθε στιγμή και ώρα που ζούμε είναι δώρο και πρέπει να την εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο, πρώτα απ’ ολα με τον εαυτό μας και μετά με τους ανθρώπους που αγαπάμε και είναι δίπλα μας. Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα και εάν δεν μπορείς να καταφέρεις κάτι όπως το θες, μην ξεχνάς πάντα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και μπορεί ένας άλλος δρόμος να σου ανοιχτεί που ίσως να είναι και καλύτερος και πιο ταιριαστός σε εσένα.
Keep dreaming…keep planning…keep living
